Zoals zoveel onder ons wist ik al heel jong dat ik ooit een tattoo wilde laten zetten. Na de navelpiercing op mijn 16de volgde een aantal jaren later mijn eerste tattoo. Zonder al te veel nadenken tekende ik een eigen ontwerp, geïnspireerd op een of ander tribal-achtige tekening en stapte ik ermee naar een tattoo-artiest in de buurt. Ik had me natuurlijk op voorhand geïnformeerd en koos niet zomaar de eerste de beste uit die iets voor eeuwig op mijn lijf mocht zetten. 

Tien jaar later werd ik na een turbulente periode alleenstaande mama van twee kleine kinderen en verhuisde ik terug naar het dorp waar ik opgegroeid was, home sweet home. Verschillende redenen dus om mezelf te trakteren op iets om deze moeilijke periode in mijn leven af te sluiten. Ik koos voor een klein ontwerpje op mijn pols, de initialen van mijn kinderen. Wanneer ik dit aan een vriendin vertelde en ook zei dat ik opnieuw naar dezelfde artiest wilde gaan, zei ze me iemand te kennen die heel fijn werkte en opgeleid was door mijn eerdere tattoo-artiest. Dit gaf me vertrouwen en ik wilde haar graag ontmoeten. Ik probeerde zelf een aantal ontwerpjes te tekenen, maar ik geraakte er niet helemaal uit. 

Tijdens mijn eerste ontmoeting met Les voelde ik me eerst wat onwennig, ik wist niet goed wat te verwachten. Maar haar vlotte babbel en haar uitstraling stelde me al snel gerust. Ik vertelde wat ik graag wilde en waar en hoe groot en al de andere zaken die je vertelt wanneer je een tattoo wil. Ik liet haar mijn eigen ontwerpjes zien, niet veel later stond ik buiten. Ze zou iets voor me tekenen en het me laten weten als ze wat had. Een paar weken later stond ik opnieuw voor haar deur. 

Vandaag was de dag, ik was best zenuwachtig en wist niet goed wat te verwachten. Mijn vorige tattoo was jaren geleden en er werd me verteld dat de binnenkant van de pols best pijnlijk was. 

Les liet me een drietal ontwerpen zien en ik wist meteen welke ik wilde. Het was eenvoudig, sierlijk en helemaal wat ik in gedachten had. Ze had mijn woorden perfect uitgewerkt in een prachtig beeld. Niet veel later zat ik klaar en begon ze eraan. Het deed geen pijn, integendeel zelfs. De pijn die diep vanbinnen in mijn hart zat, ver weg verscholen van de buitenwereld, werd zachter. Ik begreep meteen waarom je verslaafd kan geraken aan tatoeëren. 

Les is iemand die al meer voor me heeft gedaan dan ze zelf beseft. Op het moment dat ze haar eerste tattoo op mijn lijf aanbrengt, weten we nog geen van beiden waarvan dit het begin zou zijn. Ontzettend trots en met een warm gevoel stap ik buiten. 

Jaren later, op een koude zaterdagochtend, stap ik opnieuw haar shop binnen. De warmte komt me meteen tegemoet, de gezellige shop in Antwerpen voelt ondertussen een beetje als thuiskomen. Het is Valentijn, welke betere dag zou je kunnen kiezen om jezelf in je vrijgezelle bestaan een tattoo cadeau te doen? Ok, toegegeven het klinkt zielig, maar zijn we dat soms niet allemaal een beetje? Na de tattoo op mijn pols, groeide beetje bij beetje het idee om mijn volledige verhaal op mijn rug uit te werken. Het grootste canvas dat ik heb, is ondertussen veranderd in een kunstwerk dat ik dagelijks overal met me meeneem. Vandaag was het moment om dit verder uit te breiden naar mijn arm toe.

Zoals meestal ben ik een vijf- of tiental minuten te laat. Les zit achter haar computer in haar shop. Op het laatste nippertje, ook een traditie, maar deze keer van haar kant, heeft ze mijn ontwerp klaar. Ze verontschuldigt zicht, maar ik lig er niet echt van wakker. Het is toch klaar? 

Les leerde ik dus kennen via een gemeenschappelijke vriendin. Zo wordt dat via Facebook alleszins benoemd. Ondertussen hebben we die gemeenschappelijke vriendin niet meer nodig, maar zijn het de tattoosessies die ons verbinden. Ik weet niet hoeveel uren ik al op haar ‘pijn’bank heb mogen doorbrengen, maar elke keer hebben we fijne gesprekken. We lachen om de verhalen die ze vertelt, maar we praten ook over onze leventjes. De leuke dingen, maar ook zeker de minder leuke. 

Voor mij is zo’n tattoosessie een soort therapie, de pijn die ik met me meedraag wordt letterlijk op mijn lijf geschreven, getekend. De fysieke pijn helpt, geeft het allemaal een beetje een plaats. Mijn verhaal dat ik in mijn hart draag, wordt geïllustreerd. Zulke sessies doe ik het liefst alleen met Les, zonder pottenkijkers of anderen om me heen. Het is iets heel persoonlijks dat ik met niemand wil delen, alleen met de artiest die het op mijn lijf zet. Les is iemand die perfect de sfeer en het beeld op papier krijgt zoals ik het in mijn hoofd heb. Ok, toegegeven, ik kan muggenziften over het ontwerp en op het laatste moment nog om aanpassingen vragen. Gelukkig kent Les me ondertussen goed genoeg en hoeft ze haar ergernis niet te verbergen terwijl ze het ontwerp aanpast. 

Na een uurtje van hertekenen gaat ze uiteindelijk met mijn goedkeuring aan de slag. Het klaarzetten van alles is ondertussen ook al routine. Het vuilniszakje waar de haakjes in gedraaid worden en aan de zijkant van het wagentje worden vast gehangen. De doekjes keukenrol die worden afgescheurd en klaargelegd, de vaseline waarmee de potjes inkt worden vastgekleefd… Dit keer is er wel één dingetje dat anders is dan anders. Trots haalt ze haar nieuwe handschoenen boven. Sexy roze latex, hilarisch. De zwarte van vorige keer waren toch iets cooler, maar ja deze waren in de afslag. Hoe zou dat toch komen? Volgens mij heeft ze toen een gigantische voorraad aangekocht, want vandaag de dag zijn haar handen nog steeds in dezelfde kleur gehuld als ze haar machientje bedient. Het zou ook kunnen dat het gewoon een van haar lievelingskleuren is, want naast haar roze handschoenen is deze kleur op nog verschillende plekken terug te vinden in haar shop. 

Ze begint eraan. De pijn, die geen pijn is, stroomt via mijn zenuwstelsel rechtstreeks naar mijn hart. De plaats waar de scheurtjes zitten worden terug aan elkaar gelijmd, littekenweefsel wordt gevormd. Het voelt goed, deze tattoo helpt me weer een stuk van mijn verhaal te verwerken. Het eerste dat ze begint te tekenen is de kat, het voelt meteen zoals het moet zijn. Een geweldige kat wordt het, ik ben op slag verliefd op het beestje. Geweldig, en dit op Valentijn. 

Tijdens onze sessies babbelen we over koetjes en kalfjes en soms ook over de dingen des levens. Soms fantaseren we er op los en variëren de onderwerpen van het planten van een avocado tot het africhten van een dolfijn. Vandaag komen we opnieuw aan ‘dé kalender’. Een idee dat tijdens een van onze eerdere sessies is ontstaan en waar we toch écht eens werk van moeten maken. Er wordt weer heel wat gelachen.

Dan begint Les over iets anders. Onlangs sprak ze met iemand over het schrijven van een boek. Een boek waarin ze haar ervaringen, verhalen, gebeurtenissen zou kunnen delen met de wereld. Alleen schrijven kan ze naar eigen zeggen niet zo goed, dus hoe moet ze dat klaarspelen? Tsja, mits mijn hoofd vol zit met verhalen en ik al sinds ik een klein meisje was, droomde van het schrijven van een eigen boek opper ik met mijn impulsieve brein al snel dat ik dat wel wil doen. Het lijkt of alle stukjes van een puzzel op dat moment in elkaar vallen. De tattoo, de tekening van een meisje dat onder een boom haar eigen boek schrijft… Wie weet is het wel écht de bedoeling dat we dit samen doen. Misschien ook niet, geen enkel idee, maar het is alvast het proberen waard.