Op het moment dat ze de woorden ‘ikke niet’ uitspreekt, veegt ze de laatste inkt van mijn rug. De sessie van vandaag zit erop. De zalf die ze op mijn rug wrijft voelt fris en verzacht de eerste pijn. Nadat ik mijn nieuwe tattoo voor de eerste keer in de spiegel heb kunnen bewonderen wordt ze afgedekt en ingepakt. Mijn volgende afspraak staat al vast. Op weg naar huis blijf ik nog wat in ons gesprek hangen. Ik ben benieuwd wat dan gemaakt heeft dat ze toch heeft doorgezet, want zoals we allemaal wel weten is het niet bij die ‘ikke niet’ gebleven. 

Mijn tattoo herstelt goed, dagelijks smeer ik hem meermaals in. Hoe vaak ik al niet heb gehoord dat het belangrijk is om voor jezelf te zorgen… Dat zinnetje komt ondertussen bijna mijn strot uit, maar het is zo waar. De pijn van het tatoeëren is therapeutisch, maar de nazorg is minstens even therapeutisch. Een wonde moet je goed verzorgen zodat ze ook goed kan herstellen. Dagelijks smeer je meermaals je tattoo in, je neemt er je tijd voor zodat het goed kan genezen. Elke dag doet het minder pijn. Tijd heelt alle wonden, nog zo’n uitspraak die ik al vaak heb gehoord. Wonden herstellen als je ze goed verzorgt en als je je tijd ervoor neemt. Als je je tattoo niet verzorgt, dan kan het serieus fout lopen. 

Een paar weken later ben ik terug op weg naar Les. Ik kijk uit naar het vervolg van haar verhaal. Na ons ondertussen toch wel vast ritueel, installeer ik me op de stoel. Het gezoem van de naald brengt ons al snel terug in de sfeer waar we vorige keer geëindigd zijn. Ik hoef maar twee woorden uit te spreken en Les gaat naadloos verder waar ze vorige keer gestopt is. 

‘Ikke niet.’

Roland stelt voor om een weekje te komen meedraaien zodat ze zelf kan zien hoe het eraan toe gaat in een tattooshop. Les aarzelt. Wat heeft zij in een tattooshop te zoeken? Op vandaag na is ze nog nooit in een tattooshop geweest. ze heeft geen druppel inkt onder haar vel zitten. Ze heeft zelfs geen gaatjes in haar oren! Dat is zoals een maagd in een hoerenkot. Maar toch zegt ze toe. Tenslotte heeft ze toch niets te verliezen en wat is een week? Ze weet zeker dat het niets gaat worden, maar thuiszitten is het ook niet. En de manier waarop Roland op haar tekeningen reageerde en hoe hij haar over de glazen van zijn brilletje aankeek, daar kan ze moeilijk nee op zeggen. 

Voor de 18e keer in haar leven zet Les op een eerste september een grote stap. Dit keer klinkt er geen schoolbel wanneer ze door de poort stapt, maar wel een klein gouden rinkeltje van het belletje dat boven de deur hangt. Een grote houten, witgeschilderde poort die toegang biedt tot een grote garage met hoge plafonds. De binnenkant doet haar eerder denken aan een schuur, maar de vloer lijkt dan weer op de typische Vlaamse snelweg, opgevulde gaten met een kwak beton in verschillende kleuren. Rechts van haar is de deur naar de shop zelf. Met een klein bonzend hartje stapt ze de shop binnen. Roland zit haar al op te wachten en kijkt haar vanachter de toog over de glazen van zijn brilletje aan. Aarzelend stapt ze door de klapdeurtjes heen de shop achter de toog binnen. Roland staat op van zijn stoel en neemt haar mee naar de keuken achteraan. Ze zetten zich aan een grote, ronde, houten tafel in het midden van de keuken. Er brandt een flauw lampje boven de tafel waarop vellen papier, potloden en ander tekenmateriaal verspreid ligt. Ook liggen er een aantal tattooboeken. Grote, dikke, zwarte mappen met plastic mapjes. In alle mapjes zitten ontwerpen, tekeningen en voorbeelden van tattoos. Dat was de flash. Mappen waaruit de mensen een tattoo konden kiezen. Tenzij je met een eigen ontwerp kwam, was je dus nooit zeker dat je met een unieke tattoo weer buitenstapte. Maar daar maalde ook niemand echt om. Roland gaf Les meteen de opdracht dat ze kon beginnen tekenen. Bestaande ontwerpen overtekenen, hier en daar wat aanpassen, zelf dingen bedenken… het maakte allemaal niet zoveel uit. In de hoek van de ruimte stond een schildersezel, de verfborstel was nog nat en de meest recente vegen waren duidelijk zichtbaar op het doek. Roland zette zich voor het doek, nam de borstel in de hand en schilderde rustig verder. 

Les keek wat om zich heen en zette zich op een stoel. Op de achtergrond speelde een rustig muziekje, de koffiepot pruttelde op het aanrecht naast de vuile tassen die er op het eerste zicht al wel even stonden en een sigaret smeulde nog na in een asbak. Na wat te hebben gebladerd in een map, vond Les een leuke tekening. Niet veel later zat ze in haar wereld, lijnen dansten over haar papier en er ontstond een prachtige tekening. Ze was zo in haar gedachten verzonken dat ze niet meteen doorhad dat Roland haar iets had gezegd. Toen ze het wel hoorde, was het duidelijk niet de eerste keer dat hij het zei, want het klonk wat kortaf. 

Of ze de telefoon kon opnemen? Maar het was te laat, op het moment dat het tot haar doordrong stierven de tonen van de laatste rinkel uit. Roland vond dit duidelijk niet fijn. Ok, de telefoon, daar moest ze dus op letten om die zeker en vast op te nemen. Maar wat moest ze dan zeggen, hoe moest ze de mensen aan de andere kant van de lijn aanspreken? Veel tijd om erover na te denken had ze niet, want de telefoon rinkelde alweer opnieuw. Trillend nam ze de hoorn van de haak: ‘Met tattooshop The Needledoctor, goeiemorgen’. De stem aan de andere kant van de lijn klonk vriendelijk en rustig. Hij wilde een afspraak maken voor een nieuwe tattoo. Les noteerde alles wat hij tegen haar zei en gaf de informatie door aan Roland. Oef, dit was goed verlopen. Hij legde haar uit hoe het systeem van afspraken verliep, waar ze alles moest noteren en als mensen een ontwerp hadden gekozen hoe ze dat dan moest klasseren. 

Het grappige is, dat het huidige systeem van Les niet erg veel veranderd is. Ook nu worden ontwerpen in plastic mapjes, samen met alle informatie van de klanten bewaard. De klanten worden, als ze een afspraak hebben gemaakt, gesorteerd per datum en in mappen per maand. 

In de loop van de voormiddag komt Robin binnengewandeld, hij zette zich mee aan de tafel in de keuken en er werd gebabbeld over koetjes en kalfjes. Naast het opnemen van de telefoon, het klasseren van klanten en afspraken, leerde Les die eerste dag ook hoe ze alles klaar moest zetten voor Roland. Met behulp van het mapje van de klant moest ze zien welke inkten en naalden er klaar moesten gelegd worden. Ook dit systeem is vandaag de dag nog steeds hetzelfde, met het grootste verschil dat ze het nu niet voor iemand anders klaarzet, maar voor zichzelf. Tijdens de eerste week voelde Les zich beetje bij beetje wat meer op haar gemak. Maar ze leerde ook dat alles moest verlopen zoals Roland het graag wilde. Het tekenen verliep super vlot en er kwamen steeds meer van haar ontwerpen in de mappen terecht. 

Tijdens een van de gesprekken aan de keukentafel begon Robin over een van zijn tattoos. Hij had een vraagteken op zijn enkel staan en wilde dit graag met rood ingekleurd hebben. Hij vroeg wanneer Roland hier nu eindelijk eens tijd voor kon maken. Roland keek op van achter zijn schildersezel. Wat Les nog niet wist, was dat dit haar eerste moment zou worden. Ze kreeg de opdracht om alles klaar te zetten, want er waren het komende uur nog geen klanten ingepland. Wanneer Roland tatoeëerde stond Les links van hem zodat ze goed kon zien wat hij deed. Dus ook nu stond ze links van de stoel. Roland kwam naast haar staan en keek haar weer aan over de glazen van zijn brilletje. 

Gaan zitten? Moest zij gaan zitten? Op zijn stoel? Les begreep er niets van. Als je wil leren tatoeëren zal het ooit je eerste keer moeten zijn hé. Hij gaf haar het toestelletje aan, stelde alles in en legde haar uit hoe ze de naald in de inkt moest doppen. Niet dat ze dat nog niet wist, want dat had ze hem al vaak zien doen deze week. Ook de volgende stap kende ze, maar of ze die stap durfde te zetten. Na meer dan tien keer met de naald richting de huid van Robin te zijn gegaan, zei Roland dat ze het gewoon moest doen. Pak het vast en ga ervoor. Ok, hier gaat ze. De eerste druppels inkt verdwijnen onder Robins vel. Roland is vol lof wanneer ze haar naald weer weghaalt en de overtollige druppels wegveegt. Een echt natuurtalent, dat is overduidelijk! Nu weet Les wel beter, Roland pushte haar elke keer weer. Elke keer weer duwde hij haar over haar eigen grenzen. Het opnemen van de telefoon, klanten toespreken, besprekingen doen en dus ook haar eerste tattoosessie. Robin beet zijn standen stuk en de afdruk van zijn nagels in het leer van de stoel waren jaren later nog te zien. Op zijn enkel, recht op het bot, daar moest je toch echt wel erg goed opletten dat je niet te diep ging met je naald. Pas jaren later vertelde hij hoe hij had afgezien, maar geen krimp had willen geven zodat ze zou doorzetten om te blijven tatoeëren. 

Het rode vraagteken pronkt nog steeds op zijn enkel, maar de tattoos die Les later op zijn lijf zette waren gelukkig iets minder pijnlijk dan toen.