Van op een afstandje zie ik dat de groene rolluiken nog gesloten zijn. Ik heb geen idee hoe laat het is, het klokje bij mij geeft 7u58 aan, maar ik weet dat dit niet klopt. Nog voor ik mijn motor heb stilgelegd staat Les al in de deuropening. 

“Goeiemorgen!” 

Het blijkt vijf over halftien te zijn. Yes ik ben eens een keer op tijd hier geraakt, ik ben zelfs nog 5 minuten te vroeg. Deze keer kom ik niet voor een tattoo, maar hebben we afgesproken dat ik gewoon een hele dag mee in de shop kom zitten om naar de verhalen te luisteren van haar klanten. Ons plan om een boek te schrijven wordt steeds concreter. Het geluid van het tatoeëren alleen al zorgt voor de nodige drive en inspiratie om te schrijven. 

Boven een warme tas heerlijke, groene thee praten we elkaar even bij. Om 10u komt Peggy, Les’ eerste klant voor vandaag. Haar heb ik al eerder gezien op Les haar verjaardagsfeestje, maar toen heb ik haar niet gesproken. 

Ze komt voor een tattoo op haar rechterzij. Les laat haar het ontwerp zien. Zoals steeds is het een fijn uitgewerkt ontwerp met veel details. Er zijn allerlei elementen in verwerkt die samen een verhaal vertellen. Een stukje van Peggy zelf, heel persoonlijk en met veel betekenis. 

Alles wordt klaargezet, dezelfde routine zoals ik al zo vaak heb gezien. Dit keer is het niet voor mij, maar voor iemand anders. Om zeker te zijn, vraag ik nog eens aan Peggy of ze het geen probleem vindt dat ik er bij ben. Zelf ben ik niet zo voor ‘pottekijkers’. Een tattoo is iets ontzettend persoonlijks en als er al iemand bij zou mogen zijn, dan zou dat een persoon zijn die erg veel voor me betekent. Peggy ziet dit helemaal anders en vindt het geen probleem. Terwijl Les het ontwerp afdrukt, beginnen Peggy en ik wat te babbelen. Ik voel me meteen op mijn gemak. De blauwdruk wordt op haar zij gekleefd en Peggy gaat voor de spiegel staan. Ze draait naar links en naar rechts zodat ze het ontwerp langs alle kanten goed kan bekijken. Ze lacht, kijkt zichzelf aan en kijkt daarna naar Les. De blik in haar ogen lijkt te veranderen. Ik merk een klein tikkeltje angst, misschien zelfs wat verdriet. Het is duidelijk dat dit ontwerp haar raakt en veel meer betekenis heeft dan ze op het eerste moment laat uitschijnen. Les beantwoordt lachend haar blik en zegt: ‘Voila, Peggy, klaar is kees.’ Peggy begint ook te lachen, maar is toch wat stiller. Ik vraag haar of ze het ziet zitten. Ze bevestigt de angst die ik eerder in haar ogen zag. Het is de angst voor de pijn, de fysieke pijn. Zich afvragend of ze het deze keer lang gaat volhouden, legt ze zich uitgebreid op de tafel. 

Peggy is een mooie, slanke, lieve vrouw. Haar haren zijn kortgeknipt in een tof kapsel met een fel kleurtje. Als ze lacht, verschijnen er kuiltjes in haar wangen en haar ogen schitteren in het ochtendzonnetje. Op het eerste zicht geeft ze je de indruk een zelfzekere vrouw te zijn die goed weet wat ze wil en alles op een rijtje heeft. Als Les de laatste dingen klaarlegt en vraagt of ze er klaar voor is, begint Peggy te praten. Ik had al lang gezien dat er achter die eerste indruk veel meer schuilging en dat ze veel te vertellen heeft. Haar stem klinkt helder en vrolijk, maar met een ondertoon die laat uitschijnen dat ze veel heeft meegemaakt. 

Ze begint te vertellen over haar man, hij is brandweerman. Al snel beginnen Les en ik te lachen en bedenken we ons nog maar eens dat we dringend aan onze kalender moeten beginnen. Peggy vindt het alvast een super idee en wil graag meewerken. Ach, die kalender gaat er niet meteen van komen, denk ik, maar het idee is alvast iets waar we al veel plezier aan beleefd hebben. 

Ze blijkt ook een danseres te zijn en deze tattoo op haar zij is niet de enige tekening die voor het leven op haar lichaam staat. 

Les is nu echt begonnen, het zoemen van de naald kruipt al snel daar waar het niet gaan kan. Het geluid alleen al zorgt bij mij voor iets dat ik moeilijk kan beschrijven. Peggy hapt even naar adem, maar alles gaat nog goed, even wennen aan het gevoel. Als het te veel wordt, zal ze het zeker en vast wel aangeven. Of dat lang gaat duren, dat is nog de vraag. Het ontwerp dat Les heeft uitgewerkt, bevat ontzettend veel details. Het is prachtig en ik ben benieuwd naar het verhaal dat erachter zit. 

Lang hoef ik niet op mijn honger te zitten en ik krijg al snel het verhaal voorgeschoteld. Er zitten drie dingen in verwerkt. Om te beginnen een sierlijk slotje. Iets dat symbool staat voor wat ze lang en voor veel mensen verborgen heeft gehouden en enkel maar aan diegene wil geven of met diegene wil delen die de sleutel heeft. De sleutel staat getatoeëerd op het lichaam van haar grootste liefde, haar man. Het geheel is zo perfect, dat zelfs de afmetingen kloppen, zodat de sleutel perfect op het slot past. Verder staat het woord ‘infinity’ verwerkt in het geheel. Een woord dat verwijst naar de oneindige liefde voor haar kinderen. De namen van haar twee dochters, Laura en Axelle, staan er ook bij. Het laatste stukje, het stukje dat voor haar het zwaarste is, is een spiegel. Haar blik verandert en ze wordt even stil. In haar ogen zie ik een heel ander verhaal, een heel ander stuk dan dat wat ik zag en hoorde, terwijl ze over haar man en kinderen sprak. De spiegel, een voorwerp dat voor zovelen zoveel verschillende betekenissen kan hebben. Hij is prachtig getekend en past perfect bij de rest van het ontwerp. Sierlijk, vrouwelijk, maar ook een beetje magisch en mysterieus. Nieuwsgierig naar wat zij ziet in de spiegel, wacht ik rustig op het vervolg van haar verhaal. Les checkt ondertussen nog eens extra of het nog gaat en of ze nood heeft aan een pauze. Het blijft even stil, maar Peggy knikt en het gezoem stopt. Ze gaat even met haar hand door haar haar en kijkt voor zich uit. 

Dit soort momenten maakt Les regelmatig mee. Stiltes die ontzettend veel zeggen. Ik wacht rustig af en kijk hoe Les en Peggy hun sigaretten bovenhalen. 

Haar bloesje is nog steeds omhoog als ze op het stoepje voor de deur staat. Haar slanke profiel trekt even mijn aandacht en met respect kijk ik haar aan. Deze vrouw, die door veel mannen zeker en vast nagekeken wordt, draagt veel meer met zich mee. Na een minuut of tien lichten de sigaretten voor het laatst op en worden ze uitgedrukt in de asbak die buiten op de vensterbank staat. Zelfzeker stapt Les de shop terug binnen en kijkt me lachend aan.