Jaren voor het idee van een boek geopperd werd, begon Les aan mijn grootste canvas. Op zoek naar iemand die mijn diepste binnenste zou kunnen helen, kwam ik na de tattoo op mijn pols opnieuw bij haar terecht. Ditmaal kom ik voor iets groots, iets gigantisch, een serieus project. Ik wou dat ze iets zou tekenen dat mijn leven symboliseert, mijn strijd, mijn gevecht, mijn levensloop van de laatste jaren. Ik vertel haar mijn idee, het verhaal dat erachter zit en wat ik min of meer verwacht. Na een lange babbel belooft ze me haar best te doen om iets te tekenen en we leggen mijn eerste twee of drie afspraken vast.

Het is koud wanneer ik in december 2012 mijn moto voor haar deur parkeer. Ik blaas wolkjes als ik mijn helm afzet. Les woont nu in Antwerpen en heeft in bijberoep haar eigen shop opgericht. Het is vandaag mijn eerste echte afspraak. Ze laat me haar ontwerp zien. Tussen de bespreking van mijn tattoo en vandaag heb ik haar nog regelmatig bestookt met mailtjes, foto’s, ideetjes en zaken waardoor ik zo goed mogelijk mijn idee probeerde weer te geven. Het is duidelijk dat ze me helemaal begrepen heeft en haar ontwerp is nog mooier en nog beter dan ik had verwacht. Hier en daar wil ik nog wat kleine details veranderen. Les kijkt me aan en zonder te verpinken verandert ze de kleine dingen. Tenslotte is het iets dat er nooit meer af zal gaan. Na wat gommen en hertekenen ben ik helemaal tevreden. Omdat haar eigen printer niet zo groot kan afdrukken, stappen we samen naar een copycenter om het ontwerp te vergroten zodat het op mijn rug past. In het copycenter zelf testen we of het groot genoeg is.

Terug in de shop wordt alles klaargemaakt en ik installeer me voor de eerste sessie. Mijn, zoals Les het noemt, trampstamp wordt de basis van een prachtig kunstwerk.

Het gezoem van de naald zorgt dat mijn zenuwen weer even opspringen. Ik herinner me nog goed de pijn die ik voelde toen 10 jaar eerder mijn eerste tattoo, de trampstamp, werd gezet door degene bij wie het voor Les ook allemaal is begonnen. Er wordt gezegd dat je linkerkant gevoeliger is dan de rechter, omdat deze blijkbaar in verbinding staat met je emoties. Tja ik kan dit wel bevestigen. De lijnen worden getrokken en ik voel de naald over mijn huid kruipen. Op bepaalde momenten voel ik heel intens wat er gebeurt, maar zoals alles in mijn leven is ook dit weer een heel dubbel gevoel. Het is moeilijk te verklaren wat er juist gebeurt of wat ik juist voel. Ik heb al heel wat meegemaakt en ik loop daar doorgaans niet zo mee te koop. Ik ben geen klager en probeer steeds uit alles het positieve te halen. Ik heb al allerhande vormen van therapie gevolgd, maar deze is toch nog steeds de beste, eerlijk gezegd. 

Wanneer de naald mijn huid raakt, lijkt het alsof er een razendsnelle verbinding wordt gemaakt met mijn diepste binnenste. Ken je van die elektrodebollen? Als je de buitenkant aanraakt verschijnen er kleine bliksemstraaltjes tussen de plek waar je vinger is en de binnenkant van de bol. Wel dat is eigenlijk waarmee ik het kan vergelijken. Stel jezelf hierbij voor dat de binnenkant van de bol gebarsten is, en dat je door de straaltjes deze voorzichtig kan herstellen of op zijn minst ervoor zorgt dat de stukjes weer aan elkaar gekleefd worden door een stevige lijm. De littekens blijf je zien, maar ze zijn mooier, gladder en gewoon zoals het hoort. Wanneer je gekwetst bent, kan je dit nooit helemaal beter maken, maar een mooi litteken kan wel. Het tekent je op een mooie manier. 

Onze eerste sessie verloopt rustig. Ik voel me op mijn gemak en al snel geraken we aan de praat. Ik weet dat Les ooit gestart is bij Roland, maar hoe het komt dat ze eigenlijk ooit echt begonnen is dat weet ik niet. Even twijfel ik om deze vraag te stellen, want die heeft ze vast al héél vaak gehoord. Het lijkt me al bijna een standaard vraag als je bij een tattoo-artiest op de stoel zit. Want het is niet echt een dagelijkse bezigheid en een echte opleiding kan je daarvoor niet volgen op school. Ik verontschuldig me dus alvast op voorhand wanneer ik mijn vraag stel die ze zoals ze zelf ook bevestigt al duizenden keren heeft gehoord en heeft beantwoord. Het stoort haar niet en ze begint aan haar verhaal. 

Van zodra ze een potlood kon vasthouden is ze beginnen tekenen. Het was meteen duidelijk dat ze er talent voor had. Op haar kamer tekende ze haar posters na. Donald Duck en Mickey Mouse dansten over haar blad. Knuffels poseerden en lieten zich van hun mooiste kant zien om vereeuwigd te worden op een blad papier. Uren en uren bracht ze door aan haar bureau of in de woonkamer aan tafel. Vanaf het eerste leerjaar kon ze haar talent verder uitdagen op de tekenacademie. Hier leerde ze de basistechnieken van het tekenen en schilderen kennen en ook het gebruik van verschillende materialen kreeg ze steeds beter onder de knie. Kortom, Les was en is een heel creatieve en artistieke madam. 

In het zesde leerjaar moest ze net als alle 12-jarigen een secundaire school kiezen. Een keuze die niet zo evident was. Welke school? Welke richting? Wat wil je als 12-jarig kind worden als je later groot bent? Een keuze waar we allemaal in ons leven een keer voor komen te staan.

Er volgt een verhaal over het zoeken van de juiste richting met vallen en opstaan. Van de technische naar de Kunsthumaniora, van daar naar de Academie, haar grote droom. Maar na haar eerste jaar kreeg ze te horen dat ze niet creatief genoeg was voor de Academie en beter ervaring kon op doen op de werkvloer.

Terwijl ze me haar relaas vertelt, voel ik haar pijn via de naald mijn lijf insijpelen. Ik herken dit gevoel, ik herken het verdriet van het steeds weer opnieuw opstaan na de zoveelste klap. Het is niet niets, al van het prille begin zo moeten vechten. Onze pijn en ons verdriet is zo anders, maar ook zo gelijk. Na het inkleuren van een bepaald stuk, gaat ze eindelijk naar een andere plek op mijn rug. Een verademing, niet enkel in de letterlijke pijn die ik voel, maar ook in het vervolg van haar verhaal. 

Les beslist om de schoolbanken voorgoed achter zich te laten en zet de grote stap naar het bestaan van de werkende mens. Ze begint te solliciteren en duikt in de vacatures van de grafische sector. De ene brief na de andere doet ze op de bus, de ene mail na de andere wordt verstuurd. Het ene telefoontje na het andere wordt gevoerd, maar overal blijven de deuren dicht. Zonder diploma van het hoger onderwijs geraakt ze nergens binnen. Alle deuren blijven potdicht.

Geluk zit soms in een kleine hoekje en komt doorgaans op de meest onverwachte momenten. 

Les’ vader heeft al sinds zijn 15 twee tattoos op zijn schouder. Een kronkelende slang met daarboven een adelaar. Hij veracht het ding en wil het laten coveren. Net zoals Les’ zoektocht naar een job, vindt ook hij niemand die hier iets fatsoenlijks over wil zetten. Tribals zijn geen probleem, maar dat is nu net wat hij niet wil. Na lang zoeken komt hij toevallig bij The Needle Doctor in Essen terecht. Hij wil de tattoo wel coveren en zegt dat dit wel moet lukken met een indiaan. Dit ziet Carl wel zitten en maakt een afspraak. Niet veel later zet hij zich op de stoel van The Needle Doctor of zoals wij hem kennen ‘De Roland’. Net zoals Les en ik urenlange gesprekken voeren en over ons leven vertellen begint ook Carl zijn verhaal. 

Hij vertelt hoe Les haar secundair niet van een leien dakje liep en dat ze niet slaagde voor haar eerste jaar op de academie en dat ze daar de boodschap kreeg om te gaan werken en ervaring op te doen op de werkvloer. Ook haar zoektocht naar een job wordt verteld. Dit ontgaat Roland niet en hij zegt dat hij eigenlijk iemand nieuw zoekt om op te leiden en dat een vrouw net dat ietsje meer zou kunnen zijn. Er zijn namelijk steeds meer vrouwen die een tattoo willen en zij voelen zich misschien toch iets meer op hun gemak bij een vrouw dan bij een man. Carl moet het maar eens voorstellen aan Les en langskomen met haar tekeningen. 

Zo gezegd, zo gedaan en Carl zegt bij thuiskomst tegen Les dat hij een job heeft voor haar. Les kijkt op van haar stoel en zegt: ‘Je bent zot!! Ik kan niet tegen bloed en naalden, nee dank u dat zie ik al helemaal niet zitten. Ik ga toch niet iets op iemands lijf zetten zo uit het niets én dan ook nog eens voor altijd?’ 

Les’ vader begint te lachen en legt zijn dochter uit dat er eerst een ontwerp gemaakt wordt, dat dit dan afgedrukt wordt en als een soort plaktattoo eerst op je lichaam wordt gekleefd om dan écht getatoeëerd te worden. Dat stelt haar toch al een beetje gerust, maar daardoor verandert ze nog niet van gedachten. Een nachtje slapen kan wonderen doen en de volgende ochtend stelt ze voor om toch met haar tekeningen langs te gaan bij Roland. Ze is ervan overtuigd dat hij haar niet zal aannemen, want wat moet een meisje zonder ook maar een druppel inkt op haar lijf in een tattooshop? Dat is zoals een maagd in een hoerenkot.

Les en Carl stappen de shop binnen, het belletje rinkelt en via de garage komen ze de shop binnen. Het is een vrij grote ruimte met een grote balie. Links en rechts naast de inkomdeur staan stoelen en liggen dikke boeken met voorbeelden van tattoos op een tafeltje. Aan het uiterlijk van de boeken te zien, zijn deze al héél vaak doorgebladerd. Aan de muren hangen posters van getatoeëerde mannen en vrouwen, de ene al meer gekleed dan de andere. Ook staat er in het midden van de ruimte een groot aquarium die de ruimte in twee verdeeld. Op de balie staan grote printers, her en der liggen ontwerpen verspreid. Er staan twee stoelen, geen gewone stoelen, het lijken op het eerste zicht stoelen van bij de tandarts, maar dat zijn ze natuurlijk niet. Roland komt naar de balie. Er is ook nog iemand anders in de shop, een bekend gezicht voor Les en Carl. Robin, Les’ neef, werkt ook bij Roland. Hij zet piercings, wat al even verwonderlijk is als Les die een tattooshop binnenwandelt. Terwijl Carl en Robin aan de praat geraken, spreekt Roland Les aan. Hij vraagt naar haar tekeningen en stelt een heleboel vragen. Het gesprek voelt niet aan als een echt sollicitatiegesprek, maar ze is niet minder zenuwachtig en de stress vliegt door haar lijf. Het gesprek eindigt alles behalve verwacht en misschien zelfs alles behalve hoe Les had gehoopt dat het zou eindigen. 

Roland kijkt op van haar laatste tekening en zegt: ‘Ja, ik zie het wel zitten.’ Les kijkt hem aan en er is maar een ding dat door haar hoofd gaat: ‘Ikke niet.’