Les trekt de deur achter zich dicht. De tijd is voorbij gevlogen. Haar eerste week bij Roland kan ze zich nog herinneren alsof het gisteren was. Die week is uiteindelijk 3 jaar geworden. Drie jaren van afzien, maar zo ongelooflijk veel geleerd. Ze heeft zich vaak het slaafje van de shop gevoeld. Roland pushte haar tot op het randje en dan zelfs nog een beetje verder, maar ze is hem ook zo ontzettend dankbaar dat hij haar nooit heeft opgegeven. Elke keer weer duwde hij haar buiten haar comfortzone, maar dat is de enige manier om bij te leren en te blijven groeien en haar talent te blijven ontwikkelen. Roland heeft haar niet enkel leren tatoeëren, maar ook alles, maar dan ook écht alles wat er bij komt kijken. Alles klaarzetten zodat Roland zijn klant kon voorzien van een van zijn kunstwerken, daarna ook weer alles opruimen. Ze leerde naalden solderen, steriliseren, afspraken maken, telefoons opnemen, uitleg geven hoe je je tattoo moet verzorgen… Wanneer Roland op vakantie was, moest zij de shop alleen openhouden. Tussendoor moest er ook nog koffie gezet worden en de afwas gedaan worden en de shop opruimen. 

Aan de ene kant is ze blij dat deze drie jaar voorbij zijn, maar aan de andere kant is het niet dat er nu veel andere opportuniteiten voor haar deur staan te wachten. Tattoos zijn wel van alle tijden, maar er is niet altijd evenveel vraag naar. Haar contract is dus niet enkel afgelopen er is eigenlijk ook geen werk meer voor haar. De jacht naar een nieuwe job is dus weer geopend. 

Grafische vormgeving is nog steeds een van haar grote interesses. Via de VDAB volgt ze een opleiding grafische drukvoorbereiding in Turnhout. Hier leert ze alles wat te maken heeft met drukken. Na een jaar hebben ook heel wat computerprogramma’s geen geheimen meer. Na dat jaar loopt ze stage en komt ze terecht bij een uitgeverij die schoolboeken maakt.

Niet enkel op professioneel vlak heeft Les al heel wat watertjes doorzwommen en al heel wat tegenslagen moeten verwerken, ook op relationeel vlak loopt haar pad niet altijd over rozen. Haar relatie loopt op de klippen en ze besluit opnieuw in te trekken bij haar vader. Hij stelt haar voor om op reis te gaan, alleen. Het zou haar goed doen, er even tussenuit, even weg van alles en iedereen, even alles terug op een rijtje. Hier hoeft ze niet al te lang over na te denken, ze pakt haar spullen in en vertrekt. Met heel haar hebben en houden in de koffer (en ook op de achterbank en zelfs nog wat spullen op de passagiersstoel) trekt ze naar vrienden in Schotland. Zij heeft ook haar tattoomateriaal mee, want ook zij willen graag een van haar kunstwerken op hun lijf. 

Het tatoeëren zit in haar bloed en dit is ze na haar vertrek bij Roland dan ook blijven doen bij vrienden en familie. Wat Les nog niet ten volle beseft op dat moment is dat haar reis door Schotland de weg is naar een heel nieuw begin. Het is duidelijk dat haar tattoo’s in de smaak vallen en niet enkel vrienden en familie willen een tattoo van haar. De gedachte om naast haar vaste job, tattoo-artist in bijberoep te worden komt steeds meer op de voorgrond. Ze spreekt erover met vrienden en familie en ook zij geven aan dat ze op deze manier tegemoet kan komen aan de vraag naar een tattoo van haar. Ze doet het tenslotte ook super graag. 

In de zomer van 2011 worden dus de eerste zaadjes geplant van wat later haar eigen zaak zou worden. Dat dit haar fulltime beroep zou worden dat kan ze zich op dat moment van ver nog niet inbeelden, laat staan zelfs van dromen. Na een maand in Schotland rijdt ze terug naar huis. Veel budget heeft ze niet, de zon gaat stilaan onder, tijd dus om een plekje te zoeken om te slapen. Onderweg passeert ze in een godvergeten dorpje een motelleke. Een groezelig, klein gebouwtje dat er niet echt uitnodigend uitziet. Maar een bed en een douche is genoeg om even te bekomen. Een luxehotel past op dit moment ook niet in haar budget. De eigenaars zijn super vriendelijk. Ze zijn vast ontzettend blij dat er iemand een kamer boekt, wat gezien de toestand van de kamers al jaren geleden is. Het ruikt muf en op het vast tapijt zitten vlekken die je best niet van dichtbij gaat bestuderen. Ze rolt haar eigen slaapzak uit over de matras en maakt het zich zo comfortabel mogelijk. De douche en het toilet zijn op de gang en moet ze delen met de andere gasten, die zijn er niet, dus dat is niet zo heel erg. Met haar ogen dicht, spoelt ze de vermoeidheid van de dag van zich af. Het water is net warm genoeg en de straal is net voldoende om de shampoo uit haar haren te spoelen. Wanneer ze terug op haar kamer komt, vindt ze op het nachtkastje een post-it met de wificode op. Het enige dat hier gemoderniseerd is sinds de opening van het motel. Ze zet zich recht in haar bed en opent haar laptop. 

De gedachte aan een eigen zaak laten haar niet los. Nieuwsgierig surft ze op het net rond. Een handelspand, wat zou zoiets kosten? Hoe ziet zoiets eruit, wat kan ze zich daar eigenlijk bij voorstellen? Een eigen plekje om te wonen, waar ze ook nog eens zou kunnen werken, dat zou toch echt de max zijn. Na uren doelloos te surfen en de ene na de andere immo website open te klikken wil ze haar laptop dichtklappen. Dit wordt niets en de gedachte aan een eigen zaak lijken op dit moment niet meer dan een illusie. Net op het moment dat ze de website wil afsluiten ziet ze een vage foto van een pand in Antwerpen: ‘woning met mogelijkheid tot handelspand’ staat erboven. De foto’s zijn vaag, wie er toen zat en wat voor handelspand het was, is niet duidelijk. De voorgevel trekt haar aan, iets in haar bloeit weer op. Het is een pand in de Lange Ridderstraat, de kosten zijn best ok. Maar ja, iets wat too good to be true is, is het vaak ook en met die vage foto’s kan ze zich niet echt een beeld vormen. Voor ze haar ogen dichtdoet, stuurt ze de advertentie door naar haar vader. 

’s Morgens ontwaakt ze uit een droomloze slaap en eigenlijk is ze het pand van gisterenavond al bijna weer vergeten. Ze pakt haar spullen in, uit beleefdheid voor de eigenaars spoelt ze met de slappe koffie de droge sandwiches door. De zomervakantie loopt op zijn einde en over een paar weken start ze bij Babygraphix, een bedrijfje dat geboortekaartjes en trouwuitnodigingen ontwerpt en drukt.

Wanneer ze weer thuiskomt, krijgt ze amper de kans om haar spullen uit te laden en aan haar vader te vertellen hoe het is geweest. Hij zegt dat ze over een uurtje in Antwerpen moeten zijn. Les is even niet mee, maar hij heeft blijkbaar een afspraak gemaakt om het pand van de advertentie in de Lange Ridderstraat te gaan bekijken. Vage foto’s zeggen niets, dus kan je beter gewoon gaan kijken. Bij aankomst wordt het meteen helder een duidelijk. Les wordt op slag verliefd als ze de voorgevel ziet. Het is een smal pand, met vooraan de mogelijkheid om een bijberoep uit te oefenen en achteraan een klein studiootje. Met klein, bedoel ik ook echt klein. De prijs is haalbaar en lang moet Les er niet over nadenken. Na het weekend hakt ze de knoop door. Wonen moet ze sowieso toch en een eigen shopke ziet ze zeker en vast wel zitten. Zo gezegd zo gedaan en voor ze het weet werkt Les overdag bij Babygraphix en rinkelt ’s avonds het belletje van haar eigen shop wanneer ik binnenkom om weer een stuk van mijn kunstwerk af te werken en we weer samen kunnen babbelen over onze grote en kleine pijntjes in het leven.