Peggy gaat terug languit op de, tja op wat? Een tafel? Dat klinkt zo echt niet wat het is. Een zetel, een stoel? Nee, dat is het ook niet. De pijnbank dan misschien? Nee, laat ons het gewoon houden op het feit dat Peggy terug gaat liggen.
Vlak voor het zoemen opnieuw start, kijkt Les Peggy even aan. Peggy knikt en het vertrouwde geluid verspreidt zich opnieuw door de ruimte.

Les begint aan de contouren van de spiegel, net dat stukje waar we ook gebleven waren in haar verhaal. Ze knijpt haar ogen even stevig dicht en begint dan verder te vertellen. De spiegel, een voorwerp dat voor haar in de eerste plaats symbool staat voor schoonheid. De manier waarop ze het woord schoonheid uitspreekt, klinkt alles behalve zoals ik het zou denken. Jarenlang heeft ze niet in de spiegel willen kijken of durven kijken. De puur fysieke confrontatie met zichzelf wilde ze niet aangaan. De blik die ik zag toen ze in de spiegel naar het ontwerp keek vlak voor Les begon met tatoeëren, verschijnt terug op mijn netvlies. Het trieste, het angstige wordt me plots veel duidelijker. Peggy vertelt hoe ze zichzelf vaak verachtte, hoe ze zichzelf zo lelijk vond. Ik krijg een onbegrijpelijke blik van Les naar me toe geworpen. Lachend kijk ik terug. Peggy herkent onze blikken en vertelt dat ze weet dat velen jaloers zijn op haar lichaam en dat ze inderdaad regelmatig wordt nagefloten. De onzekerheid over haar lichaam zit erg diep. Het feit dat ze hier uiterlijk absoluut geen reden voor heeft, maakt dat ze zich ook erg schuldig voelt naar vrouwen toe die zo graag op al die fotomodellen in de boekjes willen lijken en alle moeite van de wereld doen om er ook maar een beetje uit te zien zoals de maatschappij dat tegenwoordig voorschrijft. Zij hoeft helemaal niets te doen om het zogezegde perfecte maatje te hebben. Ze eet wat ze wil en komt geen grammetje aan. Maar ze ziet zichzelf zo helemaal niet. Ze is erg onzeker en heeft zich jarenlang echt niet goed in haar vel gevoeld. Lachend vraagt Les me of ik het begrijp dat ze zo over zichzelf denkt. Even denk ik na en in eerste instantie wil ik natuurlijk zeggen dat ik dat niet begrijp en dat Peggy geen enkele reden heeft om zich zo te voelen. Maar het onbegrip en ongeloof heeft ze vast al zo vaak gehoord. Voor ik een antwoord kan formuleren vertelt Peggy dat ze zich vaak vies voelt, gebruikt, bekeken … Nagefloten worden door mannen is echt geen fijn gevoel. Ze voelt zich een voorwerp. Er wordt niet verder gekeken dan haar uiterlijk. Mannen verwachten van haar dat ze zich aan hun voeten werpt. Dat ze, net omdat ze zogezegd voldoet aan de uiterlijke eisen van de maatschappij, zomaar door iedereen betast en aangeraakt mag worden. Het voelt zo denigrerend. Vaak heeft ze ook te horen gekregen dat ze het zelf uitlokt, dat ze zich dan maar niet zo uitdagend moet kleden. 

Op dat moment val ik haar bij en bevestig ik dat het absoluut geen excuus is voor eender wie. Iemand uitlokken door de manier waarop je je kleedt is zo’n onzin. Niemand heeft ooit een excuus om een andere persoon zomaar aan te raken. Ik kijk haar aan en voel haar verdriet. Nooit heb ik er zelf zo bewust bij stil gestaan, ook ik ben al vaak jaloers geweest op vrouwen die er ‘perfect’ uitzien. Ook ik heb jarenlang gevochten met mijn eigen lijf, mezelf uitgehongerd, uitgeput, kapot gesport om er ook maar een beetje uit te zien zoals … zoals wie of wat eigenlijk? Vanuit haar standpunt hoor, lees en voel ik nu erg bewust dat dat ook geen pretje is. Ik voel me schuldig, betrapt op mijn eigen oppervlakkigheid. 

Uiterlijk is niet belangrijk wordt zo vaak gezegd. Het is wel het eerste waar iedereen over begint als je het over iemand hebt. Je weet wel, de vragen die je krijgt als je vertelt dat je een nieuwe vriend of vriendin hebt, dat hoeft dan zelf niet eens je partner te zijn. De eerste uitspraken die je doet als je op babybezoek gaat. Je hebt je vast ook al afgevraagd wat je moet zeggen als je voor het eerst een baby’tje ziet dat niet dat schattige snoetje heeft. Uiterlijk is wel belangrijk. Het bepaalt nu eenmaal voor het grootste stuk de eerste indruk van iemand. Het is de kunst om verder te kijken en iedereen de kans te geven om te laten zien wat er aan de binnenkant schuilgaat. Vaak zie je dit ook wel en merk je de uitstraling op van iemand, kijk je in iemands ogen, lichaamstaal en luister je naar wat die persoon te vertellen heeft. Maar even vaak gebeurt dit niet.

Les en ik zijn er stil van geworden. Peggy kijkt ons een voor een aan en begint te lachen. We kijken op en lachen twijfelend met haar mee. Haar blik spreekt boekdelen en ik zie aan haar gezicht dat dit is wat ze iedereen onbewust wil leren. Schoonheid zit echt van binnen. 

Ze ziet er een stuk zelfzekerder uit als ze verder vertelt. Ze heeft een hele weg afgelegd om haar zelfbeeld op te krikken. Allerlei therapieën uitgeprobeerd, verschillende psychologen geraadpleegd, maar telkens kreeg ze hetzelfde te horen. Tot ze een aantal jaren geleden toevallig ergens een advertentie tegenkwam van een cursus paaldansen.

Ze paaldanst, maar op een sensuele manier, niet het atletische paaldansen. Het is een cursus specifiek voor mensen die zichzelf graag willen leren zien. Zichzelf willen leren zijn, zichzelf aanvaarden voor wie ze zijn en zoals ze zijn. Het is een cursus die vanuit Amerika komt, door een actrice die voor een film moest leren paaldansen en haar kennis en kunde wil delen met anderen. Peggy vraagt aan Les of ze misschien een keertje mee zou willen gaan. Gewoon een keer een introductieles om te zien of het iets is en of ze het leuk vindt. Les heeft zelden tijd en werkt vaak tot 21u of zelfs later. Voor Peggy is dit geen excuus, als je iets graag wil doen, dan kan je daar altijd tijd voor maken en als je dat niet kan, dan doe je het niet graag. Toch houdt Les vol dat het niet zo evident is om daar tijd voor te maken, haar agenda staat vol en ze kan moeilijk klanten afbellen. Toch lijkt het haar wel wat om het te leren, niet enkel het paaldansen, maar vooral het stukje zichzelf graag zien. 

Vooraleer Les wordt meegesleurd in haar eigen gevoel van onzekerheid begint Peggy te giechelen. De spier op de plek waar Les op dat moment bezig is, trekt en kietelt. Het is niet het kietelen dat Peggy aan het lachen maakt. In haar plaats zou ik blozen en proberen om er zo min mogelijk van te laten merken. Die plek blijkt voor Peggy een erogene zone te zijn. Nu zitten we hier met z’n drie te lachen, omdat een zo onzekere, maar mooie vrouw, eerst haar grootste angst met ons deelt nu plots verandert in een geile griet met letterlijk een broek vol goesting. Les stopt even, want dit wetende kan ze even niet verder doen. Peggy trekt ondertussen een aantal foto’s en al snel kan Les weer verder werken. 

De plaats waar je een tattoo laat zetten is heel persoonlijk. Een tattoo kan je op bijna elke plaats van je lichaam laten zetten. Niet elke tattoo-artiest zal overal een eender waar een tattoo zetten, ze hebben allemaal hun eigen ethische regels of principes. Zo zet Les bijvoorbeeld geen tattoo’s op handen, vingers of het gezicht. Naast het esthetische bepaalt de plaats ook hoe pijnlijk het zou kunnen zijn. Ik kan natuurlijk alleen voor mezelf spreken dat niet enkel de plaats maar ook wat er juist gebeurt de pijn beïnvloedt.. Hiermee bedoel ik of er lijnen gezet worden, inkleuren of schaduwen. Het is echt iets heel persoonsgebonden. Uiteraard vind je online ontzettend veel informatie en verhalen over welke plekken meer of minder pijn doen. De ene zegt dat het te maken heeft met hoe dicht je op het bot zit, anderen hebben het dan weer over zenuwen… Je vindt prentjes en afbeeldingen van het menselijk lichaam met kleurcoderingen van groen tot rood of met grote en kleine bolletjes die dan aangeven wat er wel en niet pijnlijk is. Net zoals bij zoveel dingen is het iets dat je zelf zal moeten ervaren. Je kan er ergens wel een rode draad in terugvinden en voor velen zal het waarschijnlijk wel kloppen, maar daarom niet voor iedereen. Uiteraard zeggen ze dat als je voor je eerste tattoo gaat, je best een plek kiest die niet meteen de meest gevoelige plek is. Maar wat als je nu net die ene plek wil? En wie zegt dat je nog een tattoo zal nemen? (Degene die reeds een tattoo hebben, weten uiteraard wel beter, maar daar gaan we het nu even niet over hebben.)

Dus kort samengevat denk ik dat als je effectief heel zeker bent van het feit dat je een tattoo wil, de plek weet en je ontwerp en je tattoo-artiest zorgvuldig hebt gekozen… dat je dan gewoon de pijn zal moeten verbijten. No pain, no gain!

Peggy’s tattoo is klaar. Les veegt hem schoon, het zaligste moment van allemaal. Eerst is het even heel koud en tintelt je hele vel, maar daarna zie je het prachtige kunstwerk op je vel schitteren. Met een glimlach van oor tot oor staat Peggy voor de spiegel haar blinkend eindresultaat te bewonderen. De pijn is voorbij, de strijd is geleverd en het resultaat mag er zeker en vast zijn. Ze straalt helemaal. Les kijkt vanop afstand naar alweer een tevreden klant. De tattoo wordt nog eens extra ingesmeerd voor ze afgeplakt wordt om dan te verdwijnen onder een mooi topje met frivole kleurtjes. 

Net op dat moment komt de vader van Peggy binnen om nog samen iets te gaan drinken op een terras in de buurt. Peggy rekent af en arm in arm verdwijnen vader en dochter in de late namiddagzon. 

Les is moe en ruimt zorgvuldig alle spullen weer op. Dit was de laatste klant voor vandaag. Ik klap mijn laptop dicht en zonder een woord te zeggen gaan we in de deuropening zitten. Een straaltje zon piept tussen de gebouwen door en verlicht Les haar gezicht op een bijna artistieke manier. Als ik haar zo vanuit mijn ooghoeken aankijk, kan ik me maar een ding bedenken. Ze is toch echt wel een straffe madam met gigantisch veel talent! 

Het belletje rinkelt, de sleutel draait om, ik zwaai mijn been over mijn zadel en voel de zachte trillingen van mijn motor tussen mijn benen. Ik giechel en bloos… maar niemand die het ziet wanneer ik mijn helm dichtklap en het gas opendraai en met een glimlach van oor tot oor naar huis bol.